Vai desaparecendo todo o meu mundo,
o que tanto esperara dende nena.
Neste naufraxio agárrome ao pouco que sobrevive entre a oleaxe,
sabendo que ese anaco de recordo non me manterá a flote,
porque a miña soidade cada vez é máis pesada.
Algún día volverei a soprar as palabras que suxeitan o meu corpo,
pero por agora absorberei as ideas,
que me empuxan cara o fondo das miñas bágoas,
cando o silencio me rodea entre o murmullo da masa.
Ese silencio é o que leva gardado o eu,
que chegará a morrer se o papel o arrastra mar adentro.