quarta-feira, 29 de agosto de 2007


Cheguei do meu paseo polo paraíso,

e atopeite alí, eras case de xeo.

Pensei que non merecía o abrazo que xa non me ías dar máis.

Os apoios sonme roubados por unha voz estratéxica e medosa de eu ser coma ela.

Quizais non me queira máis que a ti.

Non che direi que te quero para que ti só escoites disculpas, xogos de palabras e mentiras,

porque as miñas non son as únicas que soan con forza.

Pode ser que o aire estea viciado i eu sinto que afogo.

Afogo por protexerte ao respirar eu a túa parte.

Está ben... mentirei e morrerei no teu lugar.



Seguirei arañando coas uñas contra a pizarra por se alguén decide escoitarme.

4 comentários:

Luz Varela Armas disse...

Cheguei aquí por mor dun cúmulo de casualidades xD polo que lin tenme boa pinta o blog, así que heiche facer máis visitas ;) (pero non fagas coma min, que son capaz de pasar meses sen actualizalo...)

Um beijo menina!! vémonos en Compos (ou no msn xD)

A Conxurada disse...

Encantoume, xa se podía dar por aludida a persoa en cuestión.

Nena, pouco a pouco as cousas volverán ao seu rego, ademáis a todo porco lle chega o seu San Martiño.

Noa disse...

Luzinha espero seguir actualizando e para iso a minha vida ten que seguir dando moitas voltas, quizais máis das desexadas.
Ti sigue tamén actualizando o teu blog que está moi interesante, por iso o puxen de link.
Bikinhos e vémonos nas aulas verdes (anatómico-forenses) xD.

Noa disse...

Becho hai xente que non sabe ler entre linhas, eu ás veces tampouco sei senón esta entrada nunca tería existido.
O porco xa foi matado e teremos que esperar a outro San Martinho.
Sobrevivirei unha vez máis.
Bikinhos nena ;-)