Cruce de illas

Levántome un día máis sen saber se hoxe te verei cruzar a cristaleira que nos leva cara á rutina.
Non sei se tamén hoxe levantarás a vista para me saudar,
cun aceno case acordado nunha primavera alborotada polas présas do que chega tarde.
Camiño polos corredores buscando o cruce por onde chegaba sempre aquela presenza chea de interrogantes,
que me imprimía unha sensación de admiración polo descoñecido,
que parecía estar sempre en min sen eu dar con el entre os arquivos da memoria.
De atopármonos de novo,
non che perdoarei que te rendeses,
sen darnos a oportunidade de seguir mirando a vida dende unha ventá diferente.

p.d: esta é a miña pequena homenaxe, as últimas palabras que che podo dicir porque non fun quen de me despedir de ti, nin ti me deche a oportunidade... simplemente tomache unha decisión que eu non che perdoarei porque necesitabamos que non te rendeses dese xeito, necesitabamoste aínda que non o sabiamos.Boa viaxe compañeiro, non te esqueceremos nunca.