![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpGN7x9AVjzjT6f0nB-rhis5Gh7DcJlWc6qHa5xyDHVWm8Me3GKfX1gVu-hzsLOAs8335EGgSArltARuliHjDbXu3N_Kjlbbqr91lUsZgrzzvtxmgFN01n5z02rb5X0GNlKWVMnxevEug/s320/untitled.bmp)
A organistropía é efémera
O que nos pasou xa non podemos sabelo, só nos queda reiniciar
O divulsor fomos nós ... o medo, a costume e eu.
O que nos pasou xa non podemos sabelo, só nos queda reiniciar
O divulsor fomos nós ... o medo, a costume e eu.
Eu que aprendo a amarme desamando a todo o que me rodea.
Reobase ... inda que me biques.
Acendeuse o antigo esqueiro do esquecemento e os meus pes xa hai tempo que comezaron a camiñar nunha dirección na que sei que por máis que mire, non te hei atopar.