Nunha desas longas tardes de levantar mil veces o teléfono,
botei conta do camiño de cada un.
Os nosos regueiros de adolescencia bifúrcanse,
para só se atopar nunha desas casualidades de supermercado,
do que cambiado estás, que tal che vai a vida...
Non sei se eu teño camiño polo que poder alonxarme e reinventarme,
por agora paréceme encontrarme con él de cada solsticio,
para logo botalo de menos acurrucada entre a miña manta dos recordos.
A miña vida está lonxe do meu ser,
e o medo de que a brúxula da existencia non estea da miña parte,
invádeme a cada chamada fallida.
2 comentários:
Xa ía sendo hora, non?? Jeje, ben, toma o meu relevo, que me vou de retiro espiritual e alá os deuses da rede non chegaron. Beijos
Antes de marchar intentarei que o fagas cunha imperiosa necesidade de durmir e deskansar pq hoxe non che vai ir o conto por aí xD.
Volve con ideas novas a ver se me contaxias un pouco.
Bicos becho
Postar um comentário