Volvín buscar aquel sorriso do comezo,

a sensación de formigueo no meu ventre,

e saiume a través das pupilas un quérote asasino,

asasino da miña conciencia, no caso de ela ter existido.

Desexei que os minutos freasen,

para poder perder o pouco que me quedaba.

Loitei contra as voces incansables,

contra os portadores da moral,

pero deixeime evaporar por elas.

Cinco lúas de combate aberto,

de xustificacións e de egoísmos sexuais.

Fuxir con él!

Esconderme da miña angustia,

e disfrazarme de felicidade,

era a estación na que tiña que baixarme.

Equivoqueime de parada e volvín á realidade,

e ao deixar as maletas no chan,

descubrín que aquela realidade desaparecera,

e con ela a miña inocencia.