Entre a memoria de Monique

Baixou naquela parada un día de sol xeado,
colocando as trenzas que lle abrigaban as orellas.
Escoitou aos lobos ouvear ao fondo da barra,
e notou como a radiografiaban.
Despois dunha longa sesión de control,
comezaron a empuxar coas súas voces as augas limpas que invadían o seu territorio,
e con elas levárono todo.
Monique, nunha mostra de estupidez adolescente,
intentou frear as ondas cando aquel barco xa ía á deriva,
porque a corda que o suxeitaba a ela fora mordida por un dos lobos.
Hoxe inda treme ao velo fondeando entre a oleaxe,
e pensando que quizais alí dentro estea a parte de si mesma,
que lle arricanron unha noite de decembro.