A organistropía é efémera
O que nos pasou xa non podemos sabelo, só nos queda reiniciar

O divulsor fomos nós ... o medo, a costume e eu.

Eu que aprendo a amarme desamando a todo o que me rodea.

Reobase ... inda que me biques.

Acendeuse o antigo esqueiro do esquecemento e os meus pes xa hai tempo que comezaron a camiñar nunha dirección na que sei que por máis que mire, non te hei atopar.